>Επικοινωνία και προβλήματα στις σχέσεις

>Τα περισσότερα προβλήματα σε όλων των ειδών τις σχέσεις είναι απόρροια επικοινωνιακών παρεξηγήσεων. Θυμώνουμε, πικραινόμαστε κι ενεργούμε με βάση τις αυθαίρετες ερμηνείες που δίνουμε στα λόγια ή στη συμπεριφορά των άλλων.

Καθώς στην εποχή μας δεν υπάρχουν παραδεκτοί κώδικες επικοινωνίας, αλλά και αυτοί που αποδεχόμαστε είναι συχνά εφήμεροι και αντιφατικοί, η αποκωδικοποίησης των μηνυμάτων που ανταλλάσουμε με τους γύρω μας να αποτελεί ένα από τα κύρια προβλήματα της επικοινωνίας των ανθρώπων.

Έστω κι αν δεν έχουμε το κλειδί για να μεταφράσουμε τα μηνύματα που δεχόμαστε, η αναγνώριση και μόνο ότι υφίσταται ένα τέτοιο πρόβλημα αποτελεί ασφαλιστική δικλίδα. Γιατί τότε δεν προσπαθούμε να μαντέψουμε τις σκέψεις του άλλου, αλλά ρωτάμε για να μάθουμε, δεν έχουμε μια στάση βεβαιότητας για το τί ο άλλος θέλει να μας πει, αλλά προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τα κρυμμένα μηνύματα, δεν βιαζόμαστε να απαντήσουμε, αλλά ακούμε προσεκτικά μπαίνοντας στη θέση του άλλου.

Αντίθετα όταν νομίζουμε ότι καταλάβαμε, δρούμε με γνώμονα την αυθαίρετη ερμηνεία του μηνύματος, αγγνοώντας τις συνέπειες. Ενεργούμε όπως ο υπεύθυνος ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας όταν δίνει οδηγίες με βάση λανθασμμένες πληροφορίες.

>Είπαν …

>Ένα όνειρο είναι σαν ένα θεατρικό έργο όπου ο ονειρευόμενος είναι ταυτόχρονα η σκηνή, ο ηθοποιός, ο υποβολέας, ο παραγωγός, ο συγγραφέας, το κοινό και οι κριτικοί.

Από τον C. Jung (1875 – 1961), ελβετό ψυχίατρο.

>Χωρίς ανάγκες σώμα

>Ένα αυθεντικό οδοιπορικό στον σκληρό κι επικίνδυνο κόσμο της πρέζας και ταυτόχρονα ένα δοκίμιο που με απλά λόγια μπορεί να βοηθήσει τον αναγνώστη να κατανοήσει τι σημαίνει εξάρτηση και απεξάρτηση από την ηρωίνη, και τον κάθε εξαρτημένο να απελευθερωθεί από το αναισθητικό του ήθους, όπως ο Πάρης άκουσε τον δάσκαλο να αποκαλεί την πρέζα.
Το βιβλίο, όμως, απευθύνεται και στον κάθε νέο άνθρωπο που θέλει να απελευθερωθεί από εξαρτήσεις της σύγχρονης ζωής.

Το βιβλίο που διαβάστηκε και αγαπήθηκε από χιλιάδες χρήστες ηρωίνης και όχι μόνο, σε ανανεωμένη έκδοση με έναν οδηγό για την απεξάρτηση με ναλτρεξόνη (ασπίδα). Ένα συμπλήρωμα που μπορεί να φανεί εξαιρετικά χρήσιμο σε πολλά νέα παιδιά και τις οικογένειές τους. Πρόκειται για το πρώτο κείμενο που δημοσιεύεται στη χώρα μας με την πρακτική φιλοσοφία της απεξάρτησης με ναλτρεξόνη, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει απεγκλωβίσει χιλιάδες εξαρτημένους χρήστες από την έλλειψη επιλογών απεξάρτησης.
΄
Από τον Λύτα, Χ.(2007), Εκδ. Κέδρος.

>Ο νερουλάς και το πιθάρι

>Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, σ’ένα πολύ μικρό χωριουδάκι, ένας άντρας, που δούλευε σαν νερουλάς. Εκείνα τα χρόνια, το νερό δεν έβγαινε από τις βρύσες, αλλά βρισκόταν στον πάτο τρίσβαθων πηγαδιών ή έρεε άφθονο στα ποτάμια. Καθώς δεν υπήρχαν ανοιγμένα πηγάδια κοντά στο χωριό, όποιος δεν ήθελε να πάει ο ίδιος να βρει νερό, έπρεπε να το αγοράσει από κάποιον από τους νερουλάδες που πηγαινοερχόταν με μεγάλα πιθάρια γεμάτα με το πολύτιμο νερό.

Ένα πρωί, ένα από τα πιθάρια ράγισε κι άρχισε να χάνει νερό στη διαδρομή. Μόλις έφτασε στο χωριό, οι αγοραστές πλήρωσαν τα συνηθισμένα δέκα νομίσματα για το δεξί πιθάρι, αλλά μόνο πέντε για το περιεχόμενο του άλλου που έφτανε μόλις στη μέση.

Η αγορά ενός καινούργιο πιθαριού ήταν υπερβολικά ακριβή για τον νερουλά. Έτσι, αποφάσισε πως έπρεπε να επιταχύνει το βήμα του, για να αντισταθμίσει τη διαφορά στα λεφτά που έβγαζε.

Επί δύο χρόνια, ο άνθρωπος συνέχιζε να πηγαινοέρχεται με σταθερό βήμα. Έφερνε νερό στο χωριό κι έπαιρνε τα δεκαπέντε νομίσματά του σαν πληρωμή για ενάμισι πιθάρι νερό.

Ένα βράδυ, ξύπνησε από ένα «τσιστ» στο δωμάτιό του :
– «Τσισσστ … Τσισσστ …»
– «Ποιος είναι εκεί;» ρώτησε ο άνθρωπος.
– «Εγώ είμαι» είπε μια φωνή που έβγαινε από το ραγισμένο πιθάρι.
– «Γιατί με ξυπνάς τέτοια ώρα;»
– «Υποθέτω πως, αν σου μίλαγα κάτω από το φως της μέρας, η τρομάρα δεν θα σ’ άφηνε να μ’ ακούσεις. Κι έχω ανάγκη να μ’ ακούσεις».
– «Τι θέλεις;»
– «Θέλω να σου ζητήσω να με συγχωρέσεις. Δεν φταίω εγώ για τη ρωγμή απ΄ όπου στάζει το νερό, αλλά ξέρω πόσο κακό σου έκανα. Κάθε μέρα, όταν φτάνεις στο χωριό κουρασμένος και παίρνει και παίρνεις για το περιεχόμενό μου τα μισά λεφτά απ΄όσα παίρνεις για την αδελφή μου, μου έρχεται να βάλω τα κλάματα. Εγώ ξέρω πως έπρεπε να με είχες αντικαταστήσει μ΄ένα καινούργιο πιθάρι και να με είχες ξεφορτωθεί, και ωστόσο με κράτησες πλάι σου. Θέλω να σε ευχαριστήσω και να σου ζητήσω για άλλη μια φορά συγνώμη».
«Είναι αστείο που μου ζητάς συγνώμη» είπε ο νερουλάς. «Αύριο, νωρίς νωρίς, θα βγούμε μαζί εσύ κι εγώ. Θέλω να σου δείξω κάτι».
Ο νερουλάς συνέχισε τον ύπνο του μέχρι την αυγή. Όταν ο ήλιος φάνηκε στον ορίζοντα, πήρε το ραγισμένο πιθάρι και πήγε μαζί του στο ποτάμι.
– «Κοίτα» είπε μόλις έφτασαν, δείχνοντας την πόλη. «Τι βλέπεις;».
– «Την πόλη» είπε το πιθάρι.
– «Τι άλλο;» ρώτησε ο άντρας.
– «Δεν ξέρω … Το δρόμο» απάντησε το πιθάρι.
– «Ακριβώς. Κοίτα τις δύο άκρες του μονοπατιού. Τι βλέπεις;».
– «Βλέπω την ξερή γη και τις πέτρες στη δεξιά μεριά του δρόμου και τα λουλούδια στην αριστερή μεριά» είπε το πιθάρι, που δεν καταλάβαινε τι ήθελε να του δείξει ο ιδιοκτήτης του.
– «Για πολλά χρόνια έχω διανύσει αυτό το θλιμμένο και μοναχικό δρόμο κουβαλώντας νερό μέχρι το χωριό και παίρνοντας την ίδια ποσότητα χρημάτων και για τα δύο πιθάρια … Αλλά μια μέρα πρόσεξα πως είχες ραγίσει κι έχανες νερό. Δεν μπορούσα να σε αλλάξω, κι έτσι πήρα ια απόφαση : αγόρασα σπόρους λουλουδιών όλων των χρωμάτων και τους φύτεψα στις άκρες του μονοπατιού. Σε κάθε διαδρομή που έκανα, το νερό που έσταζε πότιζε την αριστερή μεριά του μονοπατιού και, σε αυτά τα δύο χρόνια, κατάφερες να κάνεις αυτή τη διαφορά». Ο νερουλάς έκανε μια παύση και χαϊδεύοντας το πιστό του πιθάρι, του είπε : «Κι εσύ μου ζητάς συγνώμη; Τι σημασία έχουν μερικά νομίσματα λιγότερα, αν χάρη σ΄ εσένα και τη ρωγμή σου τα λουλούδια του δρόμου κάνουν πιο χαρούμενη τη διαδρομή μου; Εγώ είμαι αυτός που πρέπει να ευγνωμονεί το ελάττωμά σου».

Παραμύθι από τη Χιλή

>The Insider : "Συναρπαστική Περιπέτεια Ενημέρωσης"

>Το ερώτημα είναι εύλογο: Ακόμη ένα ενημερωτικό portal; Τι παραπάνω έχει να προσθέσει σε μια μικρή αγορά σαν την Ελληνική που έχει κατακλυσθεί τελευταία από δεκάδες νέα ενημερωτικά sites;
Σε μια εποχή καθολικής σχεδόν ανυποληψίας και αμφισβήτησης των ελληνικών ΜΜΕ, πιστεύουμε ότι μπορούμε να προσθέσουμε κάτι διαφορετικό.
Είμαστε μια ομάδα έμπειρων δημοσιογράφων που προέρχονται από μακρόχρονη προϋπηρεσία στο BBC και την «θρυλική» Ελληνική υπηρεσία του BBC. Του παγκόσμιου δημοσιογραφικού οργανισμού δηλαδή, που ταυτίσθηκε με όλες τις μεγάλες ιστορικές στιγμές των τελευταίων 60 χρόνων στην Ελλάδα και τον κόσμο και το όνομα του είναι συνώνυμο με το κύρος και την εγκυρότητα των ειδήσεων.
Έτσι και τώρα, το «The Insider» βασιζόμενο στην ίδια «πλατφόρμα» διαθέτει ένα μεγάλο δίκτυο ανταποκριτών σε όλα τα «θερμά» σημεία του πλανήτη (Αφγανιστάν, Μέση Ανατολή, Βαλκάνια,Τουρκία). Με το νέο portal θα συνεργασθούν κορυφαίοι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές από την Ελλάδα και τον κόσμο.
Εξασφαλίσαμε επίσης την στήριξη σπουδαίων bloggers που έχουν αφήσει το στίγμα τους στη ελληνική μπλογκόσφαιρα.
Τέλος, όπως θα διαπιστώσετε και εσείς, ο σχεδιασμός του Portal είναι μοναδικός και ριζοσπαστικός για τα ελληνικά δεδομένα, καθώς δίνει την δυνατότητα στον αναγνώστη να διαμορφώνει την σελίδα όπως επιθυμεί ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του.

Σε τελική ανάλυση όμως, το εγχείρημα θα κριθεί σε βάθος χρόνου.

Μείνετε μαζί μας. Μια νέα συναρπαστική περιπέτεια ενημέρωσης ξεκινάει.

http://www.theinsder.gr, Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου ONLINE

>Είπαν …

>«Η αγάπη έχει να κάνει με την απόφαση μου να αφήσω τον άλλο να εισχωρήσει, να χαλαρώσω τις άμυνες, να εγκαταλείψω την επιφυλακτικότητά μου, να τολμήσω να ξεφύγω από τις άκαμπτες ιδέες μου προς τιμήν του και να πάρω την απόφαση να ανακαλύψω πώς είναι, πως κινείται και πώς σκέφτεται, χωρίς να προσπαθώ να τον βάλω να σκεφτεί ή να κάνει αυτό που θέλω εγώ, αλλά και να μην προσπαθήσω να πιεστώ για να γίνω όπως νομίζω πως θα του άρεσε να ήμουν».

Απόσπασμα από το «ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ με τα μάτια ανοιχτά» των Μπουκάι Χ., Σαλινας, Σ.(2009), εκδ. Opera.

>Γιατί λέμε όχι στον έρωτα

>Κάθε στενή διαπροσωπική σχέση, στην οποία μπορούμε να ανοιχτούμε και να πετύχουμε την επαφή και την παράδοσή μας, αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες πηγές ικανοποίησης στη ζωή, γιατί μας κάνει να αισθανόμαστε ζωντανοί, μας γεμίζει με δύναμη και διάθεση για ζωή.

Τήν ίδια στιγμή, τέτοιου είδους σχέση μπορούν να μας προκαλέσουν περισσότερα βάσανα και το μεγαλύτερο πόνο. Σε αυτή τη σκέψη η προσωπικότητάς μας «κλείνεται», βάζει την πανοπλία που δεν θέλει να διακινδυνεύσει να πληγωθεί και μένει κλεισμένη στο κάστρο της, κρυμένη στο καβούκι της.

Στην προσπάθειά μας λοιπόν να πούμε όχι στον πόνο, λέμε όχι και στον έρωμα. Αλλά το χειρότερο είναι ότι λέμε όχι και στον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί αυτό που κάνει τόσο υπέροχο τον έρωτα, είναι ότι μας δίνει την ευκαιρία να φανούμε όπως πραγματικά είμαστε : να βγάλουμε τα προσωπεία μας και δωρίσουμε την παρουσία μας σε αυτόν που ερωτευόμαστε.

Όταν ταυτιζόμαστε με την πανοπλία μας και αισθανόμαστε σίγουροι μέσα σ’ αυτήν, προστατευόμαστε μεν από τα άβολα συναισθήματά μας μαθαίνοντας να μην νιώθουμε, χάνουμε όμως την επαφή με τις ανάγκες μας. Οι άμυνές μας μετατρέπονται σε μια ταυτότητα που μας χωρίζει από τα αισθήματά μας και μας εμποδίζει να αγαπήσουμε.

Δεν είναι εύκολο να φτάσουμε στο σημείο να τολμάμαι να δείξουμε τον εαυτό μας. Μας φοβίζει, για παράδειγμα, να φανούμε ευάλωτοι. Αλλά αν αποδεχθώ ότι είμαι ευάλωτος (που όλοι είμαστε) και αφεθώ, θα έχω την ευκαιρία να μάθω αν είσαι ικανός να με αγαπήσεις όπως πραγματικά είμαι. Αν αφήσω να βγει προς τα έξω η πλευρά του εαυτού που θέλει να κρυφτεί γιατί φοβάται μήπως την περηφρονήσουν, δεν την αγαπήσουν, την απορρίψουν ή την εγκαταλείψουν, έχω την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι και ο άλλος θέλει το ίδιο πράγμα : να αγαπηθεί, να ενωθεί, να βγάλει την πανοπλία και να παραδοθεί.

Προσαρμογή από το βιβλίο του Bucay, J. (2009), «Να βλέπεις στον έρωτα με τα μάτια ανοιχτά», Εκδ. Opera.

>Είπαν …

>

Πάντα όταν μια σχέση είναι αληθινή γεννιέται και ξαναγεννιέται ώρα με την ώρα.

Από τον Bucay, J. (1949), αργεντίνο ψυχοθεραπευτή.

>Έχεις δύο επιλογές …

>Τι θα έκανες εσύ; Θα διάλεγες, σίγουρα..

Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ’ αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασέ το.

Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή ;

Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς απο όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.

«Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.

Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;»

Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία. Ο πατέρας συνέχισε.

«Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ’ αυτό το παιδί.»

Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..

Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω απο ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.

Ο Shay με ρώτησε, «μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ’ αφήσουν να παίξω μαζί τους;»

Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.

Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.

Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.

Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, «χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.

Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.

Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.

Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.

Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.

Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.

Το χαμόγελό του ήταν απο το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα απο την εξέδρα.

Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.

Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω απο την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.

Σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.

Για μεγάλη μου έκπληξη, ..τον άφησαν!

Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.

Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.

Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.

Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.

Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.

Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.

Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω απο το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω απο το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακρυά κι απο τους άλλους συμπαίκτες του.

Όλοι στις εξέδρες, και απο τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, «Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε…»

Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα απο χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει…

Η εξέδρα συνέχισε τότε, «Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε..»

Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.

Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.

Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, πρός τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.

Ο Shay έτρεξε πρός την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του

έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.

Όλοι φωνάζαμε, «Shay, Shay, Shay!!!»

Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του «απο δώ, απο δώ Shay..»

Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας «Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα..»

Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.

Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και απο τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ’ αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.

Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο «ήρωας» που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

Και τώρα, ..κυρίες, …κύριοι, …ο επίλογος..

Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.

Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.

Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα κάνεις ίσως επιλογή, στα άτομα στα οποία θα το στείλεις.

Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω στα άτομα, που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων.

Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή:

Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς;

ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιό κρύο;

Ένας σοφός είπε κάποτε, «κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιό αδύναμους ανάμεσά της»

Τώρα έχεις δύο επιλογές για το κείμενο που διάβασες..

δεν του δίνεις σημασία, ή..

προώθηση, δηλαδή, αναδημοσίευσέ το…

Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια «Shay day!»

Κάνε το σωστό, προώθησέ το, δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός..

…και, χαμογέλα!!! …μας παρακολουθούν παιδιά.

Αναδημοσίευση από nikos63.blogspot.com

>Ο ζωτικός χώρος στην ψυχολογική μας ζωή

>

Τι κοινό έχουν ο άντρας που λέει στη γυναίκα του «πάω στο γήπεδο με τα παιδιά» κι εννοεί την αντροπαρέα του, η κοπέλα που λέει στο φίλο της «επιτέλους θέλω ν’ ανασάνω, θα βγω με τα κορίτσια» και ο έφηβος που κλείνει με δύναμη την πόρτα του δωματίου του, φροντίζοντας να κρεμάσει απ’ έξω πινακίδες με νεκροκεφαλές που απαγορεύουν την είσοδο;
Και τα τρία αυτά άτομα διεκδικούν τoν ζωτικό τους χώρο. Η έννοια του ζωτικού χώρου δεν περιορίζεται σε ένα χωρικό πλαίσιο, σε ένα ξεχωριστό δωμάτιο, περισσότερα τετραγωνικά όπου μπορεί κανείς να βρεθεί μόνος, αλλά πρόκειται, κυρίως, για μια ψυχολογική έννοια. Πρόκειται για την ανάγκη του ανθρώπου να έχει έναν δικό του, απαραβίαστο χώρο, πάντα μιλώντας με ψυχολογικούς όρους, μια ψυχική περιοχή στην οποία μπορεί κανείς ανενόχλητα να είναι ο εαυτός του και να την αξιοποιεί όπως ο ίδιος χρειάζεται κάθε φορά.

Ζωτικός Χώρος και Πολιτισμικές Διαφορές
Ο ζωτικός μας χώρος είναι λοιπόν μια υποκειμενική έννοια που ξεκινά και οριοθετείται καταρχήν μέσα μας, αλλά επηρεάζεται και από τις πολιτισμικές επιταγές του κάθε λαού. Για παράδειγμα, οι Έλληνες και, γενικότερα, οι μεσογειακοί και αραβικοί λαοί, έχουν την τάση της εγγύτητας. Έτσι, σε μια συνομιλία τα δύο άτομα μπορεί να στέκονται ιδιαίτερα κοντά, να αγγίζονται, αλλά, γενικότερα, ν’ αποφεύγουν να κοιταχτούν στα μάτια.
Σε άλλες κουλτούρες όμως, όπως στις βόρειες ευρωπαϊκές ή την αμερικανική, η φυσική εγγύτητα με τον συνομιλητή δεν είναι επιθυμητή και τα άτομα φροντίζουν να βρίσκονται σε απόσταση «ασφαλείας» μεταξύ τους, σε σημείο που αν ο ένας συνομιλητής την παραβιάσει, ο άλλος να κάνει ένα-δυο βήματα πίσω προκειμένου να διατηρήσει την αρχική απόσταση, συνήθως από ένα ως τρισήμισι μέτρα.
Στις ίδιες κουλτούρες το φιλικό άγγιγμα είναι κάτι που δεν είναι ευρέως αποδεκτό μεταξύ απλών γνωστών και οι άνθρωποι το αποφεύγουν. Αυτή είναι η οριοθέτηση του ζωτικού χώρου του εαυτού στο χώρο και σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους.

Η Ψυχολογική Διάσταση του Ζωτικού Χώρου
Ας περάσουμε όμως στην ψυχολογική διάσταση του ζωτικού χώρου. Κάθε άτομο έχει την ανάγκη να κατέχει το δικό του νοητό κουβούκλιο γύρω από τη φυσική του ύπαρξη και να μπορεί ν’ απομονώνεται κατά βούληση. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από αυτή την προσωπική του φυσαλίδα που στην ουσία είναι η ελευθερία που απαιτεί κανείς για τον εαυτό του. Οι επιθυμίες και οι φόβοι, αλλά κυρίως η καλλιέργεια του ποιοί είμαστε συντελείται μέσα σε αυτή την ατομική μας φυσαλίδα.
Έντονα συναισθήματα λύπης, θυμού, εκνευρισμού, εκτός από την εκδήλωσή τους στο περιβάλλον του ατόμου (κάτι το οποίο μπορεί να πάρει αρνητικές διαστάσεις και να επηρεάσει τις σχέσεις του), μπορεί να χρειάζονται έναν δικό τους χώρο εντελώς προσωπικής έκφρασης, έναν χώρο ιδιωτικό και απαραβίαστο από τους άλλους (ακόμα κι όταν αυτοί έχουν καλές προθέσεις).
Η ανάγκη του να καθίσει κανείς μόνος του με τον εαυτό του, είτε σε περισυλλογή, είτε μυρηκάζοντας κάποιο πρόβλημα, είτε χαλαρώνοντας, μπορεί να είναι εξίσου έντονη με την ανάγκη να ρίξει κανείς μια γροθιά στο μαξιλάρι του ή να φωνάξει την ώρα που κάνει ντους και δεν τον ακούει κανείς, ή να βάλει τα κλάματα μακριά από αδιάκριτα βλέμματα. Ο ζωτικός χώρος σαν έννοια, λοιπόν, έχει λόγο ύπαρξης στο σπίτι, τη δουλειά, τις σπουδές και τη συναισθηματική μας ζωή.

Ποια άτομα Θέλουν να Διατηρούν τις Αποστάσεις από τους ʼλλους και Εργασιακός Χώρος
Υπάρχει ένα συγκεκριμένο ψυχολογικό προφίλ που προκαλεί σε ορισμένα άτομα την ιδιαίτερη ανάγκη να τηρούν τις αποστάσεις, φυσικές, όπως στέκονται στο χώρο, και ψυχολογικές, από τους άλλους. Τα άτομα αυτά συνήθως έχουν μειωμένη αυτοπεποίθηση και βρίσκονται κάτω από έντονο στρες. Αλλά και ανταγωνιστικά άτομα που μπαίνουν στη διαδικασία σύγκρισης του εαυτού τους με τον άλλον μπορεί να προτιμήσουν ν’ αποφύγουν τη φυσική και τη συναισθηματική εγγύτητα με το συνομιλητή τους και να διατηρήσουν μια πιο απόμακρη στάση.
Γενικότερα, η προσέγγιση μπορεί να εκληφθεί ως απειλή και επομένως να προκαλέσει στο άτομο την αντίδραση του να αποτραβηχτεί. Αυτό συμβαίνει συχνά στον εργασιακό χώρο, όπου όλα τα παραπάνω ψυχολογικά χαρακτηριστικά μπορεί να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για την έκφρασή τους και να εντείνονται από πιθανές στρεσογόνες και ανταγωνιστικές συνθήκες εργασίας.

Τι Συμβαίνει όταν Παραβιάζεται ο Ζωτικός Χώρος
Από μικρή ηλικία ο άνθρωπος μαθαίνει να απομονώνεται στη φυσαλίδα του για όσο χρειάζεται προκειμένου να ανασυγκροτηθεί και να νιώσει έτοιμος να επιστρέψει στις καθημερινές δραστηριότητες και καθήκοντά του. Αυτό γίνεται ακόμα και σ’ ένα μικρό σπίτι, γιατί τελικά δεν είναι θέμα χώρου, αλλά θέμα ψυχολογικό.
Ο γονιός πρέπει να μάθει να σέβεται την ανάγκη του παιδιού, που διαγράφεται ιδιαίτερα έντονη στην εφηβική ηλικία, για τέτοιου είδους απομόνωση στην προσωπική του φυσαλίδα. Ακόμα και αν από φυσικής πλευράς ο χώρος αυτός είναι ένα μικροσκοπικό εφηβικό δωμάτιο, διακοσμημένο σύμφωνα με τα γούστα του εφήβου και όχι βάσει της γονεϊκής λογοκρισίας, ή αν πρόκειται για το χώρο του κρεβατιού του (σε περίπτωση που μοιράζεται το δωμάτιο) με απομόνωση μέσω των ακουστικών του CD player του, η ψυχική διαδικασία που συντελείται είναι κεφαλαιώδης.
Η ανάγκη αυτή του να κλειστεί κανείς στο κουκούλι του για να επεξεργαστεί βασικά ζητήματα που σχετίζονται με τον εαυτό και την ταυτότητα εκφράζεται στην εφηβεία με τα απαγορευτικά σήματα που κολλάνε οι έφηβοι στην πόρτα του δωματίου τους και με την αμείλικτη περιφρούρηση του προσωπικού τους χώρου. Αν δε μάθει κανείς την έννοια του ζωτικού χώρου από σχετικά μικρή ηλικία, δεν θα ξέρει στη συνέχεια πώς να τον διεκδικήσει, πράγμα που οδηγεί σε προσωπικές και διαπροσωπικές δυσκολίες.
Οι παραβάσεις του ζωτικού χώρου σε όλες τις ηλικίες δημιουργούν σύγχυση, άγχος, στρες, αλλά και καυγάδες. Επίσης εμφανίζονται ψυχοσωματικά συμπτώματα, όπως πονοκέφαλοι και γαστρεντερικά προβλήματα. Η έλλειψη ζωτικού χώρου σε μια σχέση συνεπάγεται μη εξασφάλιση όλων αυτών που ο άνθρωπος θεωρεί απαραίτητα κι επομένως το άτομο υποφέρει και μαζί μ’ αυτό και η σχέση του.

Αναδημοσίευση από http://www.health.in.gr