>Έντεκα λεπτά

>

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα πουλί. Στολισμένο με δυο τέλειες φτερούγες και λαμπερό, χρωματιστό και υπέροχο φτέρωμα. Ήταν δηλαδή ένα ζώο φτιαγμένο για να πετάει ελεύθερο και να αιωρείται στον ουρανό, δίνοντας χαρά σε όποιον το παρατηρο…ύσε.

Μια μέρα, μια γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε. Έμεινε …να κοιτάζει το πέταγμα του με το στόμα ανοιχτό από τη σαστιμάρα, με την καρδιά της να γοργοχτυπάει και τα μάτια της να λάμπουν από συγκίνηση. Την κάλεσε να πετάξει μαζί του και ταξίδεψαν μαζί στον ουρανό μέσα σε απόλυτη αρμονία. Η γυναίκα θαύμαζε, υμνούσε και λάτρευε το πουλί.

Αλλά τότε σκέφτηκε: Μπορεί να θέλει να γνωρίσει μακρινά βουνά! Και η γυναίκα αισθάνθηκε φόβο. Φόβο μην το ξανανιώσει πια αυτό με άλλο πουλί. Και αισθάνθηκε φθόνο, φθόνο για την ικανότητα του πουλιού να πετάει.

Και αισθάνθηκε μοναξιά.

Και σκέφτηκε: Θα στήσω παγίδα. Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί το πουλί, δε θα ξαναφύγει.

Το πουλί που ήταν και αυτό ερωτευμένο, επέστρεψε την επόμενη μέρα, έπεσε στην παγίδα και κλείστηκε στο κλουβί.

Κάθε μέρα η γυναίκα κοιτούσε το πουλί. Ήταν το αντικείμενο του πάθους της και το έδειχνε στις φίλες της, που σχολίαζαν: «Μα εσύ τα έχεις όλα». Όμως άρχισε να γίνεται μια παράξενη μεταμόρφωση: αφού είχε το δικό της πουλί και δε χρειαζόταν πια να το κατακτήσει, έχανε το ενδιαφέρον της. Το πουλί, χωρίς να μπορεί να πετάξει και να εκφράζει το νόημα της ζωής του, πήρε να μαραζώνει, να χάνει την λάμψη του, να ασχημαίνει-και η γυναίκα δε του έδινε πλέον την προσοχή της, μόνο το τάιζε και φρόντιζε το κλουβί του.

Μια ωραία μέρα, το πουλί πέθανε. Η γυναίκα λυπήθηκε πολύ και το σκεφτόταν συνέχεια. Αλλά δε θυμόταν το κλουβί, θυμόταν μόνο τη μέρα που το είδε πρώτη φορά, να πετάει ευχαριστημένο μέσα στα σύννεφα.

Αν παρατηρούσε τον εαυτό της, θα ανακάλυπτε ότι αυτό που τη συγκινούσε τόσο πολύ στο πουλί ήταν η ελευθερία του, η ενέργεια που εξέπεμπαν οι φτερούγες του, όχι το ίδιο του το σώμα.

Χωρίς το πουλί και η δικής της ζωή έχασε το νόημα της και ο θάνατος ήρθε να χτυπήσει την πόρτα της. «Γιατί ήρθες?» ρώτησε το θάνατο.

«Για να μπορέσεις να ξαναπετάξεις μαζί του στα ουράνια», αποκρίθηκε ο θάνατος. Αν το είχες αφήσει να φύγει και πάντα να επιστρέφει, θα το αγαπούσες και θα το θαύμαζες ακόμα περισσότερο. Τώρα όμως χρειάζεσαι εμένα για να μπορέσεις να το ξαναδείς.»»

Απόσπασμα τον Paulo Coelho (2003) «Έντεκα λεπτά».

>Θέλω να μάθω να πετάω!

>

… περισσότερο από κάθε τι ο Τζόναθαν Λίβινγκστον Γλάρος αγαπούσε το πέταγμα … οι γονείς του ανησυχούσαν, καθώς ο Τζόναθαν περνούσε μέρες ολόκληρες μονάχος, κάνοντας δοκιμαστικές βουτιές …

-«Γιατί, Τζων, γιατί;» ρωτούσε η μητέρα του. «Γιατί σου είναι τόσο δύσκολο να είσαι σαν όλους του κοπαδιού, Τζων; Γιατί δεν αφήνεις το χαμηλό πέταγμα για τους πελεκάνους και τα αλμπατρός; Γιατί δεν τρως; Τζων είσαι φτερό και κόκαλο».

-«Δε με νοιάζει αν είμαι φτερό και κόκαλο μητέρα. Το μόνο που θέλω είναι να ξέρω τι μπορώ να κάνω στον αέρα. Αυτό είναι όλο. Θέλω να ξέρω».

-«‘Ακου, Τζόναθαν», έλεγε ο πατέρας του με καλωσύνη, «ο χειμώνας είναι κοντά. Οι βάρκες θα λιγοστέψουν και τ’ αφρόψαρα θα κολυμπάνε βαθιά. Αν πρέπει να σπουδάσεις κάτι, σπούδασε το φαϊ και πώς να το αποκτήσεις. Αυτή η ιστορία με το πέταγμα είναι καλή, αλλά το ξέρεις, τις βουτιές δε μπορείς να τις φας. Μην ξεχνάς ότι πετάς για να τρως».

… στις μέρες που ακολούθησαν προσπαθούσε να συμπεριφέρεται σαν όλους τους άλλους γλάρους· Πραγματικά, προσπαθούσε σκληρίζοντας και παλεύοντας μαζί με το κοπάδι γύρω από τις προβλήτες και τις ψαρόβαρκες, βουτώντας για κομμάτια από ψάρια και ψωμιά. Δεν τα κατάφερνε, όμως, καθόλου.
«Είναι τόσον άσκοπα όλ’ αυτά», σκεφτόταν καθώς άφηνε σκόπιμα να του πέσει μια σαρδέλα, που κέρδισε με δυσκολία, σ’ ένα πεινασμένο γέρικο γλάρο, που τον κυνηγούσε. «Θα μπορούσα να διαθέσω όλον αυτόν τον καιρό για να μαθαίνω να πετάω. Υπάρχουν τόσα πολλά να μάθω».

Από τον Bach Richard David  «Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον», 1970.

>Αργοπεθαίνει…

>

απο τον Pablo Neruda, Χιλιανός συγγραφέας (1904-1973)

>Όλα εξαρτώνται από μένα!

>

Σήμερα ξύπνησα νωρίς και αναρωτήθηκα τι πρέπει να κάνω, πριν το ρολόι μου δείξει μεσάνυχτα.  Είναι δική μου η απόφαση να διαλέξω, με ποιόν τρόπο θα ξοδέψω τη μέρα μου …

• Μπορώ να παραπονεθώ γιατί βρέχει, ή να ευχαριστήσω την βροχή γιατί καθαρίζει την ατμόσφαιρα!
• Μπορώ να είμαι θλιμμένος επειδή δεν έχω χρήματα …  ή να νιώσω ευτυχισμένος, επειδή αποφάσισα να περιορίσω τις δαπάνες μου!
• Μπορώ να γκρινιάζω για την υγεία μου, ή να ευγνωμονήσω το Θεό που είμαι ζωντανός!
• Μπορώ να παραπονιέμαι ότι φταίνε οι γονείς μου για τη φτώχεια μου, ή να τους ευγνωμονώ που με έφεραν στον κόσμο!
• Μπορώ να βαριέμαι όταν πρέπει να πάω να δουλέψω, ή να νιώθω ευλογημένος, που έχω μια δουλειά!
• Μπορώ να δυσανασχετώ, επειδή πρέπει να κάνω κάποιες δουλειές στο σπίτι μου … ή να δοξάζω το Θεό, που έχω μία στέγη!
• Μπορώ να στεναχωριέμαι, γιατί κάποιοι φίλοι μου με πλήγωσαν … ή να είμαι γεμάτος χαρά, επειδή μπορώ να κάνω καινούργιες φιλίες!
• Μπορώ να είμαι απογοητευμένος γιατί κάτι που ονειρεύτηκα δεν πραγματοποιήθηκε … ή να είμαι ευτυχισμένος γιατί έχω τη δυνατότητα, να κάνω μια καινούργια αρχή!
• Η μέρα είναι μπροστά μου και με περιμένει.  Περιμένει να την προγραμματίσω,  με τον τρόπο που θέλω εγώ!
• Κι εγώ είμαι εδώ! Είμαι ο άνθρωπος που μπορεί να δώσει μορφή και σχήμα σ’ αυτό το υπέροχο έργο …
• Γιατί … όλα εξαρτώνται μόνο από μένα!!!

>Πολύ πιο δύσκολο είναι …

>

Πολύ δύσκολο να αναγκάζεις τον εαυτό σου να μιλάς.
Πιο δύσκολο είναι να αναγκάζεις τον εαυτό σου να σιωπάς.
Ενώ πιο δύσκολο είναι να αναγκάζεις τον εαυτό σου να σκέφτεσαι.
Αλλά το δυσκολότερο απ’ όλα είναι να αναγκάζεις τον εαυτό σου να νιώθεις.

Απο τον Β. Σουχομλίνσκι

>Μην ξεχνάς ποτέ πως είσαι μοναδικός

>

Πάψε να είσαι θύμα του παρελθόντος.

Η ζωή σου, σου ανήκει.

Το μέλλον σου ανήκει.

Είναι το μόνο αληθινό.

Το μόνο που μπορείς να φτάσεις και να δημιουργήσεις.

Εκεί θα βρεις όσα έχασες και όσα ακόμα θέλεις να φτιάξεις.

Ακολούθα λοιπόν το Εγώ σου.

Προσπάθησε να γίνεις Εσύ.

Και μην ξεχάσεις ποτέ, πως είσαι μοναδικός!

>Κάτι δυνατό μέσα μας

>

Σίγουρα, υπάρχει κάτι δυνατό μέσα μας. Πως θα μπορούσα όμως να το ονομάσω ; Ίσως, λάμψη. Μία λάμψη στο σκοτάδι του Εγώ. Πόσο ήρεμη, μυστήρια και απόμακρη δείχνει! Όσο εγώ δεν την καταλαβαίνω, όσο εγώ δεν τη φτάνω , αυτή γίνεται ακόμα πιο δυνατή. Είναι όμως μια ελπίδα. Ή μήπως είναι πίστη; Πίστη για ελπίδα; Πιστεύω, γιατί ελπίζω. Ελπίζω, γιατί πιστεύω.

 Από το www.filosofia.itgo.com/anazhthseis.htm

>Η σπίθα

>

-Λοιπόν , μέρα με τη μέρα μαθαίνουμε καινούρια πράγματα.
-Τι θέλεις να πεις;
– Όλα δεν είναι έτσι όπως δείχνουν. Αν μπορεί κάποιος να ακούσει και να κοιτάξει σωστά, τότε θα καταλάβει ότι όλοι και όλα κουβαλάνε από μια μάσκα.
– Φίλε , μιλάς πολύ περίεργα. Είσαι τρελός ; Ή μήπως ..
– Δεν έχει σημασία και με συγχωρείς που σε διακόπτω. Όλα στη ζωή είναι πολύ λεπτά. Δε χρειάζεται αρκετή προσπάθεια να σπάσουν.
– Φίλε μου, θα΄θελα να μου πεις όλα όσα ξέρεις, έχουν πράγματι ενδιαφέρον κι ας ακούγονται περίεργα.
– Λυπάμαι πολύ, μα δεν μπορώ να σου μιλήσω για τίποτα από όλα αυτά. Είναι το νόημα της ζωής και η ζωή βιώνεται.
– Τουλάχιστον αν μπορούσες να μου δώσεις μοναχά τη σπίθα.
– Τη σπίθα ή το νερό;
– Τι σημασία έχει;
– Το νερό θα σου χρειαστεί για να σβήσεις όλα όσα ήξερες μέχρι τώρα. Όλα εκείνα που δεν σ΄αφήνανε μήτε να ακούσεις, αλλά μήτε και να κοιτάξεις.
– Και η σπίθα; Δε μου είπες για δαύτη.
– Είναι μια καινούρια αρχή και τίποτα περισσότερο.

>Tο τεστ της "τριπλής διύλισης".

>

Μια μέρα εκεί που ο Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.

Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να του κάνει το τεστ της «τριπλής διύλισης».

– Τριπλή διύλιση; ρώτησε με απορία.

– Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις. Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;

– Ε… όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και…

– Μάλιστα άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;

– Καλό; Όχι, το αντίθετο μάλλον…

– Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης, θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.

Ο τύπος έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.

– Παρόλα αυτά συνέχισε ο Σωκράτης μπορεί ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το φίλτρο της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;

– Όχι δεν νομίζω…

– Άρα, λοιπόν, αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;

Ο τύπος έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα…

>Είπαν …

>

Καταλαβαίνει κανείς πως δουλεύει καλά, όταν κάθε περιστατικό, το πιο μικρό και ασήμαντο, της καθημερινής ζωής του και της σκέψης του, έρχεται, σαν μοναχό του, και βάζει ένα πετραδάκι στο πράγμα που φτιάνει.

Από Γ.Σεφέρη, 1942